Za­sadz­ka to gwał­tow­ne ude­rze­nie z ukry­cia na siły bę­dą­ce w ru­chu lub ce­lo­wo za­trzy­ma­ne. Ce­lem stan­dar­do­wej za­sadz­ki woj­sko­wej jest fi­zycz­na li­kwi­da­cja prze­ciw­ni­ka. Wy­ni­kiem za­sadz­ki może być zdo­by­cie okre­ślo­nych in­for­ma­cji o prze­ciw­ni­ku, jego do­ku­men­tów, uzbro­je­nia bądź wy­po­sa­że­nia albo wy­mu­sze­nie na nim okre­ślo­ne­go dzia­ła­nia bądź jego za­nie­cha­nia, na przy­kład zmu­sze­nie do wy­co­fa­nia się z da­ne­go re­jo­nu lub zmia­ny dróg za­opa­try­wa­nia.

Za­sadz­ki są jed­nym z naj­star­szych i naj­sku­tecz­niej­szych spo­so­bów ata­ko­wa­nia sił prze­ciw­ni­ka oraz zdo­by­wa­nia o nim in­for­ma­cji. Mają duże zna­cze­nie w wal­ce psy­cho­lo­gicz­nej, po­tę­gu­jąc u prze­ciw­ni­ka stres, oba­wę i nie­pew­ność. Zmu­sza­ją go tak­że do an­ga­żo­wa­nia więk­szych sił do osło­ny w re­jo­nach nie ob­ję­tych bez­po­śred­ni­mi wal­ka­mi.

Za­sadz­ki sto­so­wa­ne są za­rów­no jako ele­ment dzia­łań za­czep­nych, jak i jako ak­tyw­ny ele­ment sys­te­mu prze­sła­nia­nia i ubez­pie­czeń w dzia­ła­niach obron­nych. Z po­wo­dze­niem mogą je or­ga­ni­zo­wać siły od dru­ży­ny do ba­ta­lio­nu, jed­nak­że pod­sta­wo­wym szcze­blem prze­pro­wa­dza­ją­cym taką ope­ra­cję jest plu­ton. Pod­sta­wą po­wo­dze­nia każ­dej za­sadz­ki jest za­sko­cze­nie oraz szyb­kość i zde­cy­do­wa­nie w dzia­ła­niu. Jej isto­tą jest moż­li­wość sku­tecz­ne­go od­dzia­ły­wa­nia nie­wiel­kich sił na­wet na kil­ka­krot­nie więk­sze.

RO­DZA­JE ZA­SA­DZEK

ZA­SADZ­KA PLA­NO­WA­NA

Za­sadz­ka pla­no­wa­na or­ga­ni­zo­wa­na jest prze­ciw­ko okre­ślo­nym si­łom prze­ciw­ni­ka we wcze­śniej usta­lo­nym re­jo­nie i cza­sie. Przed roz­po­czę­ciem przy­go­to­wań do za­sadz­ki pla­no­wa­nej, prze­ło­żo­ny do­wód­cy pa­tro­lu do­star­cza szcze­gó­ło­wych in­for­ma­cji o re­jo­nie i celu za­sadz­ki. Jest ona pod­sta­wo­wym ro­dza­jem za­sadz­ki.

ZA­SADZ­KA DO­RAŹ­NA

Za­sadz­ka do­raź­na to za­sadz­ka nie­pla­no­wa­na; or­ga­ni­zo­wa­na w sy­tu­acji, gdy prze­ciw­nik zo­stał wy­kry­ty i jest czas na jej szyb­kie przy­go­to­wa­nie bez więk­sze­go ry­zy­ka zde­ma­sko­wa­nia się. Wy­ma­ga do­świad­cze­nia: spo­sób dzia­ła­nia musi być już wcze­śniej opa­no­wa­ny przez wszyst­kich żoł­nie­rzy pa­tro­lu, aby po usta­lo­nym sy­gna­le każ­dy z nich wie­dział, co ma ro­bić. Wszy­scy mu­szą rów­nież znać uni­wer­sal­ny plan dzia­ła­nia na wy­pa­dek zde­ma­sko­wa­nia przy­go­to­wań.

TYPY ZA­SA­DZEK

ZA­SADZ­KA PUNK­TO­WA

Za­sadz­ka punk­to­wa to za­sadz­ka, w któ­rej siły prze­ciw­ni­ka ata­ko­wa­ne są w jed­nym miej­scu (wy­zna­czo­na jest jed­na stre­fa śmier­ci). Jest to pod­sta­wo­wy typ za­sadz­ki dla plu­to­nu i dru­ży­ny.

ZA­SADZ­KA ZŁO­ŻO­NA

Za­sadz­ka zło­żo­na skła­da się z dwóch lub wię­cej sko­or­dy­no­wa­nych ze sobą za­sa­dzek punk­to­wych. W jej przy­pad­ku siły prze­ciw­ni­ka ata­ko­wa­ne są przy­naj­mniej w dwóch miej­scach przez współ­dzia­ła­ją­ce ze sobą ele­men­ty. Jest to pod­sta­wo­wy typ za­sadz­ki dla kom­pa­nii i ba­ta­lio­nu, może ją rów­nież prze­pro­wa­dzać plu­ton. Po­praw­nie re­ali­zo­wa­na za­sadz­ka zło­żo­na sku­tecz­nie pa­ra­li­żu­je dzia­łal­ność prze­ciw­ni­ka na­wet na roz­le­głym ob­sza­rze.

KSZTAŁ­TY ZA­SA­DZEK

ZA­SADZ­KA LI­NIO­WA

Za­sadz­ka li­nio­wa to za­sadz­ka punk­to­wa, w któ­rej ele­men­ty ją or­ga­ni­zu­ją­ce roz­miesz­czo­ne są rów­no­le­gle do kie­run­ku po­ru­sza­nia się prze­ciw­ni­ka. Może być or­ga­ni­zo­wa­na w te­re­nie za­mknię­tym, któ­ry ogra­ni­cza moż­li­wo­ści ma­new­ru sił prze­ciw­ni­ka, jak rów­nież w te­re­nie otwar­tym, o ile speł­nio­ny zo­sta­nie wa­ru­nek za­trzy­ma­nia i unie­ru­cho­mie­nia prze­ciw­ni­ka oraz za­blo­ko­wa­nia wszyst­kich kie­run­ków jego ewen­tu­al­ne­go od­wro­tu ze stre­fy śmier­ci. Jest to pod­sta­wo­wy kształt za­sadz­ki.

ZA­SADZ­KA W KSZTAŁ­CIE L

Za­sadz­ka w kształ­cie L to za­sadz­ka punk­to­wa, w któ­rej gru­pa sztur­mo­wa two­rzy wzdłuż stre­fy śmier­ci dłuż­szą od­no­gę, rów­no­le­głą do kie­run­ku po­ru­sza­nia się prze­ciw­ni­ka. Krót­sza od­no­ga, pro­sto­pa­dła do stre­fy śmier­ci, two­rzo­na jest przez gru­pę wspie­ra­ją­cą. Jest ona or­ga­ni­zo­wa­na na ostrym za­krę­cie dro­gi, ścież­ki, stru­mie­nia bądź in­ne­go nie roz­ga­łę­zia­ją­ce­go się w tym miej­scu szla­ku. Może być też prze­pro­wa­dza­na na pro­stym od­cin­ku, o ile jego ukształ­to­wa­nie i po­kry­cie umoż­li­wia­ją roz­miesz­cze­nie gru­py wspie­ra­ją­cej pro­sto­pa­dle do kie­run­ku po­ru­sza­nia się prze­ciw­ni­ka. Nie po­win­na być or­ga­ni­zo­wa­na na skrzy­żo­wa­niu bądź roz­wi­dle­niu szla­ku.

ZA­SADZ­KA W KSZTAŁ­CIE U

Za­sadz­ka w kształ­cie U jest za­sadz­ką punk­to­wą, or­ga­ni­zo­wa­ną po­dob­nie do za­sadz­ki w kształ­cie L, lecz z do­dat­ko­wo roz­miesz­czo­ny­mi si­ła­mi pa­tro­lu po dru­giej stro­nie stre­fy śmier­ci. Wy­ma­ga do­bo­ru spe­cy­ficz­ne­go re­jo­nu ak­cji, po­nie­waż stre­fa śmier­ci po­win­na się znaj­do­wać po­ni­żej po­zy­cji pa­tro­lu. Po­szcze­gól­ne ele­men­ty pa­tro­lu pro­wa­dzą ogień do dołu, co chro­ni je przed wza­jem­nym ostrza­łem. Stre­fa śmier­ci prze­szu­ki­wa­na jest w tym przy­pad­ku je­dy­nie przez wy­zna­czo­ne w tym celu ze­spo­ły, bez wy­ko­ny­wa­nia sztur­mu przez gru­pę sztur­mo­wą.

ZA­SADZ­KA W KSZTAŁ­CIE V

Za­sadz­ka w kształ­cie V to za­sadz­ka punk­to­wa, w któ­rej ele­men­ty pa­tro­lu roz­lo­ko­wa­ne są po obu stro­nach szla­ku, któ­rym po­ru­sza­ją się siły prze­ciw­ni­ka. Może być sto­so­wa­na za­rów­no w te­re­nie o nie­znacz­nym po­kry­ciu (umoż­li­wia­ją­cym ra­że­nie prze­ciw­ni­ka z da­le­ka), jak i w re­jo­nach gę­sto po­kry­tych ro­ślin­no­ścią. W dru­gim przy­pad­ku ogień otwie­ra­ny jest w bli­skim kon­tak­cie z si­ła­mi prze­ciw­ni­ka, na bar­dzo nie­wiel­kich od­le­gło­ściach. W za­sadz­ce w kształ­cie V nie wy­dzie­la się gru­py wspie­ra­ją­cej, jak rów­nież nie prze­pro­wa­dza sztur­mu gru­py sztur­mo­wej. Jest ona trud­na do zde­ma­sko­wa­nia przez prze­ciw­ni­ka, jed­nak­że wy­ma­ga szcze­gól­nej ko­or­dy­na­cji i sys­te­mu łącz­no­ści z uwa­gi na roz­dzie­le­nie sił pa­tro­lu (czym więk­sza jest od­le­głość mię­dzy oby­dwo­ma ele­men­ta­mi, tym trud­niej­sza kon­tro­la i ko­or­dy­na­cja dzia­ła­nia).

ZA­SADZ­KA W KSZTAŁ­CIE X

Za­sadz­ka w kształ­cie X to za­sadz­ka punk­to­wa sta­no­wią­ca roz­bu­do­wa­ny wa­riant za­sadz­ki w kształ­cie V i opar­ta na po­dob­nych za­sa­dach or­ga­ni­za­cji. Po­sia­da ana­lo­gicz­nie roz­miesz­czo­ne do­dat­ko­we ele­men­ty pa­tro­lu, mo­gą­ce ra­zić siły prze­ciw­ni­ka, któ­re pod­cho­dzą rów­nież z prze­ciw­ne­go kie­run­ku. Dzię­ki ta­kie­mu roz­lo­ko­wa­niu pa­trol przy­go­to­wa­ny jest na prze­pro­wa­dze­nie za­sadz­ki bez wzglę­du na kie­ru­nek po­ru­sza­nia się prze­ciw­ni­ka.

W ar­ty­ku­le wy­ko­rzy­sta­no ob­szer­ne cy­ta­ty i frag­men­ty z książ­ki R. Ba­sa­ły­gi – „Dzia­ła­nia pa­tro­lo­we”.

Autor: plut. Marcin Cytrowski

Źródło: http://ludziearmii.pl/teoria-zasadzek-twoi-wrogowie-moga-byc-zaskoczeni-cz-i/