Materiał ma na celu przedstawienie taktycznych założeń manewrów ofensywnych dla działań w terenie otwartym.

Istnieje Sześć typów manewrów zaczepnych – atak frontalny, atak oskrzydlający, okrążenie, ominięcie, infiltracja, penetracja – są podstawowymi technikami, które siły, przeprowadzające operacje ofensywne, może użyć do zdobycia przewagi nad przeciwnikiem. Każdy z manewrów ma konkretny cel, w odniesieniu do przeciwnika. Dowódca wybiera typ manewru, który pozwala na najlepsze zrealizowanie zadania.

ATAK FRONTALNY

Atak frontalny jest kierowany przeciwko czołu sił nieprzyjacielskich. Jest używany do szybkiego najechania albo zniszczenia słabszego zgrupowania sił przeciwnika, lub do utrzymania znaczącej części większego zgrupowania sił przeciwnika w celu wsparcia ataku oskrzydlającego lub okrążenia. Jest najmniej preferowanym typem manewru, ponieważ uderza w przeciwnika w miejscu, w którym ten jest najsilniejszy. Ten typ manewru może wystawić atakującego na skoncentrowany ogień obrońcy, jednocześnie ograniczając efektywność ognia atakującego. Dowódca może zdecydować się na atak frontalny kiedy posiada zdecydowaną przewagę siły ognia a przeciwnik jest w oczywistej niekorzystnej sytuacji. Atak frontalny może również zadziałać, ponieważ jest ostatnią rzeczą jakiej spodziewa się przeciwnik; skutkujący tym szok i zaskoczenie mogą rozbić spójność przeciwnika. Siły wspierające używają ataku frontalnego aby związać przeciwnika, pozwalając siłom głównym przemieścić się na pozycję przewagi, używając okrążenia lub ataku oskrzydlającego.

OSKRZYDLENIE

Atak oskrzydlający wykorzystuje naszą siłę przeciwko słabości przeciwnika w celu zyskania pozycji przewagi unikając jednocześnie siły bojowej przeciwnika. Jest formą manewru ofensywnego skierowaną na flankę przeciwnika. Flanka jest wrażliwym aspektem formacji przeciwnika. Atak oskrzydlający jest podobny do okrążenia ale generalnie nie tak głęboki. Celem ataku oskrzydlającego jest uniknięcie siły bojowej przeciwnika w trakcie pokonywania go.

OKRĄŻENIE

Okrążenie to typ manewru, w którym główne siły atakujące przechodzą wokół lub przez główne pozycje obronne aby zabezpieczyć cele na tyłach przeciwnika. W trakcie wykonywania pojedynczego okrążenia pozycje obronne przeciwnika mogą zostać ominięte, zmuszających przeciwnika do walki na warunkach atakującego. Wymaga to zaskoczenia oraz większej mobilności w porównaniu do przeciwnika. Zasięg oraz prędkość jednostek powietrznych, w połączeniu z ich możliwością szybkiego pokrycia ogniem przeciwnika, czynią je idealnymi siłami do przeprowadzenia lub wspierania okrążenia. Okrążenie służy do:

uderzenia w przeciwnika tam gdzie jest najsłabszy, w najczulszych miejscach
uderzenia w przeciwnika w nieoczekiwanym miejscu
zaatakowania na tyłach przeciwnika
uniknięcia siły przeciwnika
zakłócenia dowodzenia przeciwnika
zakłócenia zaplecza logistycznego przeciwnika
zniszczenie lub zakłócenie środków wsparcia ogniowego przeciwnika
przerwanie łączności przeciwnika
zminimalizowanie strat sojuszniczych

Okrążenia zazwyczaj wymagają aby siły wsparcia związały przeciwnika, uniemożliwiły jego ucieczkę lub wycofanie i zmniejszyły jego możliwość reakcji przeciwko siłom głównym. Odnoszą ten cel przez zmuszenie przeciwnika do walki w wielu kierunkach jednocześnie lub przez zmylenie go co do lokalizacji, koordynacji czy samego istnienia sił głównych. Sukces okrążenia często zależy od efektów stworzonych przez siły wspierające.

Okrążenia wymagają dostatecznej głębokości, tak aby przeciwnik nie mógł przekierować swojej obrony zanim dowódca skoncentruje swoje siły do ataku na wyznaczony cel. Dzięki swoim możliwościom błyskawicznego gromadzenia się, siły powietrzne są w szczególności nadają się do pełnienia funkcji siły okrążającej lub do utorowania sukcesu siły okrążającej.

Dowódca może zadecydować o użyciu podwójnego okrążenia. Podwójne okrążenie to manewr służący do zmuszenia przeciwnika do walki na dwóch lub więcej kierunkach jednocześnie. Może prowadzić do okrążenia sił przeciwnika, więc dowódca musi być przygotowany do powstrzymania i pokonania prób ucieczki. Dowódca może wybrać wiele celów na tyłach przeciwnika, a siły okrążającej użyją różnych dróg do ataku, pojęcia lub zabezpieczenia tych celów.

OMINIĘCIE

Ominięcie jest odmianą okrążenia, w której siła atakująca omija główne pozycje obronne przeciwnika aby zająć cele na głębokich tyłach przeciwnika. Zazwyczaj, główny element wykonuje ominięcie kiedy jednocześnie element wspierający utrzymuje przeciwnika w miejscu. Ominięcie óżni się od okrążenia tym, że odległość elementu głównego od elementu utrzymującego przeciwnika w miejscu, wyklucza wzajemne wsparcie. Element główny musi być w stanie działać samodzielnie.

Celem ominięcia jest zmuszenie przeciwnika, żeby porzucił swoje pozycje, lub przemieścił większość swoich sił na spotkanie przeciwnika. Po obróceniu, przeciwnik traci swoją przewagę wynikającą z przygotowanych pozycji na terenie, który sam wybrał.

INFILTRACJA

Infiltracja to typ manewru w którym siły własne przemieszczają się przez obszar zajęty przez siły własne lub wroga. Przemieszczają się małymi grupami lub pojedynczo w nieregularnych odstępach czasowych. Przemieszczanie się przez terytorium wroga zakłada unikanie kontaktu z nim. Siły własne omijają lub przechodzą przez pozycje wroga pozostając niewykrytym, w celu zajęcia pozycji dającej przewagę nad przeciwnikiem. Infiltracja zazwyczaj jest przeprowadzana jest w połączeniu z innymi formami manewru.

Dowódca zleca infiltrację, aby przemieścić część lub całość swoich oddziałów przez szczeliny w obronie przeciwnika, aby:

osiągnąć zaskoczenie
zaatakować pozycje przeciwnika z flanki lub od tyłu
zająć pozycję z której będą wspierać ogniem główne siły atakujące
zabezpieczyć kluczowe pozycje
przeprowadzać zasadzki i rajdy na tyłach przeciwnika w celu zakłócenia i przerwania jego działań dowodzenia oraz wsparcia
odciąć jednostki frontowe

Infiltracje zazwyczaj wykorzystują ograniczoną widoczność, trudny teren lub niezamieszkane obszary. Te warunki często pozwalają na skryte ruchy małych jednostek, kiedy przemieszczanie dużych oddziałów wiązałoby się ze znacznym ryzykiem. Dowódca może zdecydować się na działania mające na celu odwrócenie uwagi przeciwnika od obszaru, który będzie infiltrowany.

POKONANIE

Pokonanie to typ manewru w którym atakujący chce przerwać linie obrony na wąskim froncie aby zakłócić system obrony. Pokonania używa się kiedy flanki przeciwnika są silnie umocnione lub czas, teren czy ustawienie przeciwnika nie pozwala na zastosowanie innych manewrów. Pomyślne pokonanie tworzą wrażliwe flanki w siłach przeciwnika i pozwalają na dostęp do tyłów przeciwnika. Pokonanie dzieli się na 3 etapy:

przerwanie pozycji
poszerzenie luki
zajęcie celu

Pokonanie koncentruje znacząco wyższą siłę bojową na wąskim froncie. W trakcie kiedy siły atakujące przerywają linie obrony przeciwnika pozostałe jednostki zabezpieczają powstałe w ten sposób boki wyrwy aby poszerzyć szczelinę dla kolejnych jednostek. Przedarcie się przez linię obrony przeciwnika oraz poszerzenie szczeliny nie oznaczają jednak powodzenia, atakujący musi wykorzystać te przedarcie się aby zaatakować na tyłach przeciwnika lub zaatakować poprzecznie aby przemieścić pozycje przeciwnika. Działanie z zaskoczenia, mobilność jednostek zmotoryzowanych oraz powietrznych są użyteczne w przerywaniu linii obrony przeciwnika.

Dowódca może przeprowadzić kilka równoczesnych pokonań. Siły atakujące mogę zebrać się w jednym, głęboko położonym punkcie lub zająć oddzielne cele. Jeśli nie można utrzymać więcej niż jednej pokonania, dowódca wykorzystuje sukces jednej. Dzięki swojej mobilności oraz możliwości szybkiego pokrycia ogniem przeciwnika, jednostki powietrzne najlepiej nadają się do penetracji. Ponieważ siły wykonujące pokonanie narażone są na atak z flanki, muszę przemieszczać się w szybkim tempie. Siły wspierające muszą utrzymywać bliską odległość, aby zabezpieczyć oraz poszerzyć przerwanie.

Opracowanie: Suchy

Źródło: USMC